lunes, 4 de febrero de 2013

PALABRA


Palabra

 

Los españoles... “... Se lo llevaron todo y nos dejaron todo…
Nos dejaron las palabras.”
“Confieso que he vivido. Memorias” de Pablo Neruda
 
Antes de languidecer
            de extinguirte,
antes de morir,
antes del fin.
Cuando aún no seas
un montón de garabatos
un borboteo desparejo
            una música sin son
            un repique sin ton.
Mientras todavía seas
            persona
            idea
            sentido.
Hasta que seas
            olvido
            cofre vacío
            hueco sin fin.
Antes de tu lenta
            muerte dolorosa
que nos mata,
Palabra,
dejame decirte:
¡resistí!
durá
seguí cantando.
Seguí dándole
            nombre a todo
            figura a las personas
            música a la danza.
¡No te mueras, letra!
No te vuelvas arena
            aire
            silencio
porque, entonces,
ni siquiera podremos
            nombrarte.
Ya no sabremos
            de amor
            de miel
            de lágrima.
No sabremos de boca
                        de oído
                        de mano.
No tocaremos piel
no sentiremos frío
            ni miedo
            ni placer.
La rabia será una nube
            que se extingue.
¡Pero la risa...!
¿Y la canción?
¡El cuento para dormir!
El vaivén
            de la cama
            de la casa
El aleteo de las hojas
            del libro
            del árbol.
Y el martillo
Y el hacha
Y la herida...
Cómo decir
            caricia
            fuego
            sopa...
Cómo llamar amigo
                        mamá
                        hermana...
¡Resistí, Palabra!
Porque si te vas
sólo habrá
            SILENCIO.
 
Ana Silvia Mazía

No hay comentarios: